Troadkasten

Troadkasten

Je zou het decentrale graanschuren kunnen noemen: de Troadkasten waarin veel Oostenrijkse boeren eeuwenlang hun graan (Troad in het dialect), meel en zaaigoed bewaarden. Om te voorkomen dat deze kostbare grondstoffen bij een huisbrand verloren zouden gaan (en de familie dreigde te verhongeren) stonden deze voorraadschuren altijd op enige afstand van de boerderij. Ook wol, linnen en andere stoffen werden erin bewaard en onder het dak hing vaak het gedroogde spek. Sommige boeren verstopten er zelfs hun waardevolle spullen. Troadkasten staan vaak op palen of op een gemetselde kelder, ter bescherming tegen vocht, muizen en ander ongedierte. Het graan zelf werd bovendien per soort in grote, afgesloten kisten bewaard.

Sommige Troadkasten zijn klein, maar bij grote boerderijen hebben ze vaak twee verdiepingen en zelfs een balkon. In tijden van onraad sliepen de boer en/of knecht er soms zelfs in, gewapend met hooivork of zeis. Hoewel de meeste exemplaren van hout zijn, begon men ze in Lungau in het Salzburgerland vanaf de 16e eeuw uit steen op te metselen, waarschijnlijk onder invloed van metselaars die toen vanuit Noord-Italië via de Tauernstraße massaal naar Salzburg reisden om daar te werken aan de grote bouwprojecten van de vorst-aartsbisschoppen. Tijdens hun tussenstop in de Lungau verdienden ze een centje bij met het bouwen van de voorraadschuren. Ze brachten ook de frescotechniek mee waarmee Troadkasten in deze regio vaak fraai zijn versierd.

Vroeger waren Troadkasten wijdverbreid in Oostenrijk. Inmiddels hebben ze hun functie verloren en kom je ze, behalve in de Lungau (waar nog ruim driehonderd exemplaren staan), eerder sporadisch tegen. Degenen die nog wel overeind staan, hebben vaak een nieuwe functie gekregen als atelier, garage, museum of (meestal) vakantiewoning. Mede dankzij het toerisme worden deze waardevolle cultuurmonumenten zo van de ondergang gered.