19. De laatste loodjes…

Een klein jeugdtraumaatje kwam toch wel naar boven

.
Als meisje van elf verhuisde ik met mijn ouders en broertje in de strenge winter van 1978-1979 vanuit Deventer naar Woerden. Het was 21 december. Eenmaal aangekomen bleek de centrale verwarming stuk, hadden we geen telefoon en konden de meubels vanwege het winterse weer niet worden gebracht.
Daar zaten ze dan: de van Vilsterentjes in hun nieuwe huis. Ouders op eerste kerstdag ziek naar de huisarts en mijn 9-jarige broertje en ik alleen in dat grote, koude, lege huis in een buurt waar we niemand kenden en in een tijd dat mobieltjes nog niet bestonden…
Groot was mijn enthousiasme dus niet toen ik hoorde dat ons huis in plaats van op 1 december pas op 20 december klaar zou zijn en dat de vrachtwagen de dag ervoor uit Nederland zou arriveren.
Een vrachtwagen van maar liefst acht meter lang! In het afgelopen jaar hebben wij een hele inboedel voor tien personen verzameld: vooral in Nederland en slechts deels in Oostenrijk. De smaak in Oostenrijk is nu eenmaal anders dan het plaatje dat wij voor ogen hadden. Bovendien ontbrak ons simpelweg de tijd om alles in Oostenrijk zelf te verzamelen.
Al met al zat die vrachtwagen dus behoorlijk vol…

Op zondag gingen wij naar Oostenrijk

.
In Salzburg pikten we Jeroen op die een railtrip had gemaakt en ons wel wilde helpen met de verhuizing. Maandagochtend arriveerden we wat gespannen bij het huis. Het werd prachtig, maar er liepen nog wel veel – heel erg veel – bouwvakkers rond! We zijn maar snel weer vertrokken om het transport van de in Oostenrijk gekochte eethoek te regelen. Wij wilden graag een moderne uitvoering van de welbekende hoekbank. Hij moest groot en modern zijn én lekker zitten. Een stoere boomstamtafel moest er ook komen. Eenmaal besteld bleek dat deze kwam uit… Nederland! Nou ja, die hoefden we in elk geval niet zelf te vervoeren.

Dinsdag was het dan eindelijk zover

.
De vrachtwagen arriveerde. De chauffeur is anderhalf uur bezig geweest om het gevaarte voor de deur te parkeren en ik heb al die tijd nagelbijtend binnen gezeten; ik kon het niet aanzien! Gelukkig lukte het uiteindelijk. Het uitladen kon beginnen. Doos na doos werd in de garage gezet, die al snel aardig vol raakte. Het bleek nog een hele klus en de chauffeur moest weer verder natuurlijk, dus gelukkig hadden we extra hulp van Alfred van de Almhof in Afritz am See – waar we de afgelopen jaren altijd logeerden. Intussen liepen de werklui nog in en uit, was niets echt af en alles nog vies.
Vroeger was even heel dichtbij….

Servus, Elselien